Կառավարությունը 124 միլիոն դրամ (258 հազար դոլար) է հատկացրել Քաղաքացու օրը նշելու համար։

Ես նույնիսկ չեմ հասկանում, թե ինչի՛ մասին է խոսքը։

Վարչապետը մուննաթ եկավ ՀՀ քաղաքացու վրա: Դա արեց չափազանց կոպիտ և հընթացս: Մեծ հաշվով, գուցե տեղին էր: Մենք գիտենք, թե ովքեր են մաքսավորները: Բայց այդ տղան մի քանի րոպեում տեսախցիկների շնորհիվ հավասարեցվեց հողին: Այդ տղան որևէ կերպ չպարզաբանեց, թե դրոշն ի՛նչ գործ ուներ գետնին: Գուցե նույնիսկ տեղյակ չէր, որովհետև դրոշը փող չէ, որ մնա գետնին ընկած: Եվ գուցե նույնիսկ չի լսել, որ դրոշը պետությունն է, իսկ պետությունը չի կարող գետնին ընկած լինել: Քաղաքացին տնտեսության նման բան է՝ դեռ պետք է աճի:

Պատերազմը շշմելու բան է, երևույթ հատուկ պաթոսի համար: Պաթոսն ունի իր բառերը` մայրեր, սիրած աղջիկ, բարձունքներ, մահ, Հայրենիք, երկիր: Պաթոսը պատերազմի բարոյականությունն է, նրանց դրոշը, որոնք դրանով զգեստավորում են իրենց թավշյա դասալքությունը (այսինքն՝ օրենքով ճակատում չլինելը):

Գուցե Նազենի Ղարիբյանն իսկապես սխալվել է՝ գուցե պետք էր ցրել ամբողջ թատրոնը: Ինչպե՞ս կարող է ինքնապահպանման բնազդը սպառնալ պետությանը: Ինչո՞ւ այդ բնազդը պետությանը չէր սպառնում այն ժամանակ, երբ թատրոնից հեռացվում էր Տիգրան Լևոնյանը կամ Օհան Դուրյանը: Ես չեմ վիճարկում վերջին երկուսին թատրոնից հեռացնելու ճիշտն ու սխալը: Երկուսն էլ խիստ գրական հայերենի ներկայացուցիչներ էին: Ուղղակի դուրս շպրտվեցին:

Ինչ-որ տարօրինակ բաներ են կատարվում մեր բանակում: Երևանի աչքից հեռու մի զորամասում՝ Մեղրիի տարածաշրջանի Ագարակ համայնքում, զինվորները լքել են զորամասը: ՊՆ-ն չի թաքցնում, որ դա արդյունք է սպաների հետ ծանր հարաբերությունների: Այնուամենայնիվ, տեղի է ունեցել անթույլատրելին՝ զինվորները լքել են զորամասը:

Քաղաքապետը Երևանը խելքի բերելու իր պլաններում դեռ շատ դիմադրության կհանդիպի: Խնդիրն այն է, թե ինչ նպատակներ է իր առջև դրել նոր Հայաստանը, և ինչ նպատակներ՝ նրանք, որոնք ընդդիմանում են:

Կարելի էր լռել այն բանից հետո, երբ պարզվեց, որ հունգարական ծագումով ամերիկացի միլիարդատեր Ջորջ Սորոսի «Բաց հասարակության հիմնադրամներից» դրամաշնորհ է ստացել ագրեսիվ հակասորոսական Հայկ Բաբուխանյանը: Կարելի էր լռել՝ իմանալով, որ երկրի տնտեսական աճի ցուցանիշները հաշվելիս նախկինները չէին խորշում այնտեղ ներառել այդ հիմնադրամի դրամաշնորհներից գոյացած հարկերը:

Մարտի 1-ն անխուսափելի էր։ Անխուսափելի էին զոհերը։ Գիտեմ, որ դաժան է հնչելու, բայց Հայաստանը 10 տարի լճացման մեջ էր, և այդ լճացումը տեղից պետք էր շարժել։ Մարտի 1-ը եղավ դրա գինը։

Սերժ Սարգսյանի եղբոր՝ Ալեքսանդր Սարգսյանի նվիրաբերումները 1700 տարվա քրիստոնեություն ունեցող Հայաստանի նոր «ձեռքբերումներից» են: 20 տարի որտե՞ղ էր այս մարդը, ինչո՞ւ ոչինչ չէր «նվիրաբերում»:

ԱԺ փոխնախագահ Ալեն Սիմոնյանն արդեն գործնական քայլերի է անցել ՀՀ օրհներգը փոխելու համար:

Միշտ կա մի հեղինակ, որից սկսվում ես որպես ընթերցող: Եվ կան գրողներ, որոնցից սկսվում ես իբրև ազգ: Իսկ կան գրողներ, որոնք ապրում են որպես քո արդարացում: Նրանց հանդեպ դու ոչ մի պարտավորություն չունես: Ահա ինչու նրանք միշտ վերադառնում են նույն խոսքով և գնում առանց վերստին իմաստավորվելու:

Միշտ ցնցվել եմ այն ճարպկությունից, թե ինչպես է պաշտոնը գտնում մարդուն օրենքի այն դրույթով, որ նրան արգելում է նշանակվել էդ պաշտոնին: Հենց հարցնում ես նշանակողին, ասում է՝ գիտե՞ք, նշանակումից երեք րոպե առաջ էդ օրենքն իր ուժը կորցրել է:

Ռուսաստանի և Նոր Նախիջևանի հայոց թեմի հոգևորական Սեբեոս քահանա Ղալաչյանը հավատացյալ ժողովրդին հետպատարագյան արարողության ժամանակ ասել է սրտի խոսքը՝ որպեսզի ես բիզնեսով չզբաղվեմ, ինձ թագավորի պես պիտի պահեք: Չի ասել մարդը, բղավել է:

Համաներումներն իրականում տապալված գործողություններ են: Ինչո՞ւ: Որովհետև բանտը նորից է «ծնում» մարդուն: Այսինքն՝ այնտեղ մարդը կրում է սոսկ պատիժ, չունի որևէ զբաղմունք կամ զբաղմունքը պատժի մի ձևն է, այնտեղ կան պատժի մեջ պատիժ հասկացություններ, աշխատողները հատկապես պատժի գործառույթներ իրականացնողներ են: Այսինքն՝ բանտերն իրենց բոլոր օղակներով պատիժ են ապահովում, նույնիսկ բժիշկները:

ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանի առաջին «գլամուրային» բենեֆիսը վատն էր։ Խնջույքից դուրս գալուց հետո 39-ամյա մարդը ըստ «արարողակարգի» վերարկուն ոչ թե անձամբ է հագնում, այլ հագցնում են։

Քրեակատարողական հիմնարկից տեղեկացնում են՝ կալանավոր Մհեր Եղիազարյանը մահացել է 44 օրյա հացադուլից դուրս գալուց 10 օր հետո՝ սրտամկանի ինֆարկտի հետեւանքով։

Սերժ Սարգսյանը լռում է: Դա իր գործն է: Բայց նա սպասում է աղետի, ոչ մի կասկած: Նա այդպես է կենսունակ պահում թիմը: Ամբողջ թիմը գիտի, որ խոսելն իմաստ ունի, եթե աղետն անխուսափելի է: Որովհետև հո չի՞ կարող նոր կառավարության հաջողությունների տրամաբանությունը շուռ տալ: