«Հայաստանն իմ օջախն է, ժողովուրդը՝ իմ ընտանիքը»։ 

Ես այս կարգախոսի հետ խնդիր չունեմ, եթե այն վարչապետի «Ֆեյսբուքի» պատին է։ Ես խնդիր չունեմ այս կարգախոսի հետ, թե ով ինչպես է ընկալում այն՝ առաջին պլանում Հայաստանն է և գլխավորը դա է։ Բայց եթե ասելիքդ դառնում է գովազդային պաստառ, այն պիտի ավելի խոր լինի։ Հայաստանում ապրում է մոտ 3 միլիոն մարդ։ Այդ մարդկանց մոտ 90 տոկոսն այս կամ այն կերպ հեղափոխության մասնակից է եղել հենց այն պատճառով, որ հեղափոխությունից առաջ նրան թույլ չէին տալիս Հայաստանն ընկալել օջախ։ 

Ինչ-որ մարդիկ արդեն  տեւական ժամանակ է՝ խնդիրներ են ստեղծում «Բաց հասարակության հիմնադրամներ» գրասենյակի այցելուների և հենց գրասենյակի համար։

Ուրբաթ խորհրդարանը քննարկում էր «Տեսանկարահանող սարքերով ճանապարհային երթևեկության կանոնների խախտումները նկարահանելու ու ոստիկանություն ուղարկելու մասին» օրենքի նախագիծը: Այսինքն՝ մարդն իրեն հասանելի միջոցներով, հատկապես սմարթֆոն հեռախոսով նկարահանում է վարորդի արած խախտումը և անմիջապես ուղարկում է ոստիկանություն, որի համար դրամական պարգև է ստանում: Կարճ ասած՝ վարձատրվում է: 

Մարտի 1-ից հետո ամենամեծ սխալը, որ արեց Քոչարյանը, գիրք գրելն էր: Դրանով նա փակեց ինքնամաքրման ցանկացած ուղի, աշխարհի բոլոր եկեղեցիներում էլ թաքուն խոստովանությամբ ծնկի իջնի այդ մարդը՝ չի օգնի: Գիրքը կա, մնալու է գիրքը: Իսկ այնտեղ նա «հեքիաթներ» է պատմում մարտի 1-ի մասին:

Հրայր Թովմասյանն իր սև գործն արեց։ Ըստ էության գրեց ևս մի «Սահմանադրություն»։ Ահա թե ինչու Ռոբերտ Քոչարյանի կողմնակիցները ծափահարում էին ՍԴ որոշումը։ 

Երեկ հայաստանցի տաքսիստը արցախցի աղջկան ավտոկայան ճանապարհելիս ծաղրել է՝ Արցախից ես, հա՞, տեսար Երևանը ոնց մաքրեցինք ղարաբաղցիներից, հիմա ձեզ էստեղ լավ չեք զգում, չէ՞։ Աղջիկը խնդրել է լռել։ Լռել է, բայց կրկնակի գումար է վերցրել։ 

Ամուլսարի շահագործման հարցում կա երկու բևեռ՝ իշխանություն և ժողովուրդ։ Իշխանությունը գրեթե միանշանակ ուզում է, որ շահագործվի հանքը։ Ժողովուրդը գրեթե միանշանակ չի ուզում, որ շահագործվի։ Այլ հարց, որ ժողովուրդը չգիտի բաներ, որոնք գիտի իշխանությունը։ Համենայնդեպս, այս հարցում անգրագետներ չկան, որովհետև չիմանալու իրավունքը մարդուն չի զրկում «ես եմ տերը իմ երկրի» ընկալումից։ Եթե մարդուն խելագար չես ճանաչել, նա իրավունք ունի պատասխանատու լինելու։

Վատիկանի նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը ծանր է տարել վերջին 30 տարիների հերոսների «մարդկայնացումը», այսինքն՝ նրանց գահընկեց անելը։ 

Մեր վախն ուրիշ է։ Ամեն ինչի մեջ կարելի է գտնել մեր վախը։ Վախը մեր մանիպուլյացիան է այն իրադարձությունների հանդեպ, որոնցից գաղափար չունենք։ Դիցուք, եթե ռուսները Հայաստանից հեռանան, թուրքերը մեզ կուտեն։ Սա վախ է։ 

Երեկ Իջևանում ցուցարարները համը հանեցին։ Մարդիկ միջպետական ճանապարհ են փակում ու բաց տեքստով ասում են՝ թողեք ծառերը կտրենք, տանենք Երևան՝ «մեր տղուն»։ 

Սերժ Սարգսյանին նվիրված երգը պարտավոր էր լավը լինել: Որովհետեւ մարդու մասին էր, որը վատ հետք է թողել: Դա ի՞նչ էր, ընտրակաշառք վերցրած ընտրողի «պտիչկա՞»: Դամբանակա՞ն: Շնորհակալությու՞ն, որ նրա օրոք այս երգի հեղինակների համար լավ է եղել: Ի՞նչ էր: Միակ հուսադրողն այն է, որ հեղինակներին չես մեղադրի, որ գրել են, որպեսզի իրենց համար ավելի լավ լինի: Էլ ու՞ր: 

Խաչատրյան քույրերի գործը նոր թափ է հավաքում: Մեկ տարի առաջ նրանք Մոսկվայում սպանել էին իրենց 57-ամյա հորը այն պատճառաբանությամբ, որ ի թիվս այլ բռնությունների, նաև սեռական բռնության են ենթարկվել: Դատախազությունը աղջիկներին կանխամտածված սպանության մեղադրանք է առաջադրել:

Ռոբերտ Քոչարյանի որդին դատարանում, իր բառերով, հուզվել է Մարտի 1-ի զոհերի հարազատներին տեսնելով։ Հետաքրքիր է՝ հատկապես ո՞վ է հուզել նրան:

Կոկորդիլոսների մասին մեր տեղեկատվական բազան փաստորեն ամեն օր կարելի է թարմացնել՝ հետևելով Արարատի մարզպետին: «Ինչ-որ ժամանակ նրանք նույնիսկ թռչել են»՝ երեկ ասել է մարզպետ Գարիկ Սարգսյանը:

Դաշնակցական Գեղամ Մանուկյանի ինքնախոստովանական հայտարարությունը, թե ինքն է ծեծել ՀԱԿ ակտիվիստ Վարդան Հարությունյանին, առնվազն տարօրինակ է: Ուրիշ բան, եթե նա խոստովաներ, որ նյարդերը տեղի են տվել, և զղջում է կատարվածի համար: Բայց ինքն ըստ էության մահափորձի խոստովանություն է վերցնում իր վրա: Դեռ լավ է, որ դա չի անում կուսակցության անունից: Ավելին, փաստ է, որ ծեծողն ինքը չի եղել: Եվ ավելի վատ:

Դեռ վաղ է մտածել, թե ինչ է ուզում անել Ռոբերտ Քոչարյանը դատարանում: Ասենք, ու՞մ է ուզում համոզել, որ մարտի 1-ից մինչեւ 20-ը Հայաստանում սահմանափակված չի եղել ինտերնետը, որ ցուցարարները Լեոյի փողոցում կրակել են իրավապահների վրա, որ նռնակներ են նետել:

Հայրը հեսա-հեսա անկախ Հայաստանի ամենամեծ ոճիրներից մեկի պաշտոնական ամբաստանյալ է դառնալու, որդին նույն դատարանի դահլիճում ասում է՝ միլիարդատեր չեմ, միլիոնատեր՝ գուցե: