Կոկորդիլոսների մասին մեր տեղեկատվական բազան փաստորեն ամեն օր կարելի է թարմացնել՝ հետևելով Արարատի մարզպետին: «Ինչ-որ ժամանակ նրանք նույնիսկ թռչել են»՝ երեկ ասել է մարզպետ Գարիկ Սարգսյանը:

Դաշնակցական Գեղամ Մանուկյանի ինքնախոստովանական հայտարարությունը, թե ինքն է ծեծել ՀԱԿ ակտիվիստ Վարդան Հարությունյանին, առնվազն տարօրինակ է: Ուրիշ բան, եթե նա խոստովաներ, որ նյարդերը տեղի են տվել, և զղջում է կատարվածի համար: Բայց ինքն ըստ էության մահափորձի խոստովանություն է վերցնում իր վրա: Դեռ լավ է, որ դա չի անում կուսակցության անունից: Ավելին, փաստ է, որ ծեծողն ինքը չի եղել: Եվ ավելի վատ:

Դեռ վաղ է մտածել, թե ինչ է ուզում անել Ռոբերտ Քոչարյանը դատարանում: Ասենք, ու՞մ է ուզում համոզել, որ մարտի 1-ից մինչեւ 20-ը Հայաստանում սահմանափակված չի եղել ինտերնետը, որ ցուցարարները Լեոյի փողոցում կրակել են իրավապահների վրա, որ նռնակներ են նետել:

Հայրը հեսա-հեսա անկախ Հայաստանի ամենամեծ ոճիրներից մեկի պաշտոնական ամբաստանյալ է դառնալու, որդին նույն դատարանի դահլիճում ասում է՝ միլիարդատեր չեմ, միլիոնատեր՝ գուցե:

Ռոբերտ Քոչարյանը պատրաստվում է ընդդիմություն լինել այն պատճառով, որ նրան թվում է, թե եղել է օրինական իշխանություն։ «Ռոյթերս» գործակալությանը Ռոբերտ Քոչարյանն ասել է, որ մտադիր է մասնակցել հզոր ընդդիմության ձևավորման աշխատանքներին։

ՌԴ վարչապետ Դմիտրի Մեդվեդևի երեկվա պահվածքը ԵԱՏՄ միջկառավարական խորհրդի նիստի ժամանակ թեմա է դարձել: Հայաստանի վարչապետը նիստի վերջնամասում, երբ հարցերի մի մասի քննարկումն ավարտվել է, ռուսերեն ասել է՝ եթե հարցեր չկան, ապա կարող ենք անցնել  համաձայնեցված փաստաթղթերի ստորագրմանը, Դմիտրի Մեդվեդևը պատասխանել է կատակով՝ ասելով. «Нет! Перейти куда?»: Ու սկսել է ծիծաղել:

ՊՎԾ պետի տեղակալ Արգիշտի Քյարամյանը երեկ հրաժարվել է պատասխանել լրագրողների հարցին, թե 28 տարեկանում ինչպե՞ս է կուտակել հայտարարագրված 32 միլիոն դրամը, երբ որևէ բիզնես չի ունեցել:

Միհրանը այլ պտուղ է, ժամանակին այդպիսիները դառնում էին Ներոն, այսինքն՝ լավագույն նպատակներով փաթեթավորված սրիկայություններով հասնել առավելագույնին:

Կառավարությունը 124 միլիոն դրամ (258 հազար դոլար) է հատկացրել Քաղաքացու օրը նշելու համար։

Ես նույնիսկ չեմ հասկանում, թե ինչի՛ մասին է խոսքը։

Վարչապետը մուննաթ եկավ ՀՀ քաղաքացու վրա: Դա արեց չափազանց կոպիտ և հընթացս: Մեծ հաշվով, գուցե տեղին էր: Մենք գիտենք, թե ովքեր են մաքսավորները: Բայց այդ տղան մի քանի րոպեում տեսախցիկների շնորհիվ հավասարեցվեց հողին: Այդ տղան որևէ կերպ չպարզաբանեց, թե դրոշն ի՛նչ գործ ուներ գետնին: Գուցե նույնիսկ տեղյակ չէր, որովհետև դրոշը փող չէ, որ մնա գետնին ընկած: Եվ գուցե նույնիսկ չի լսել, որ դրոշը պետությունն է, իսկ պետությունը չի կարող գետնին ընկած լինել: Քաղաքացին տնտեսության նման բան է՝ դեռ պետք է աճի:

Պատերազմը շշմելու բան է, երևույթ հատուկ պաթոսի համար: Պաթոսն ունի իր բառերը` մայրեր, սիրած աղջիկ, բարձունքներ, մահ, Հայրենիք, երկիր: Պաթոսը պատերազմի բարոյականությունն է, նրանց դրոշը, որոնք դրանով զգեստավորում են իրենց թավշյա դասալքությունը (այսինքն՝ օրենքով ճակատում չլինելը):

Գուցե Նազենի Ղարիբյանն իսկապես սխալվել է՝ գուցե պետք էր ցրել ամբողջ թատրոնը: Ինչպե՞ս կարող է ինքնապահպանման բնազդը սպառնալ պետությանը: Ինչո՞ւ այդ բնազդը պետությանը չէր սպառնում այն ժամանակ, երբ թատրոնից հեռացվում էր Տիգրան Լևոնյանը կամ Օհան Դուրյանը: Ես չեմ վիճարկում վերջին երկուսին թատրոնից հեռացնելու ճիշտն ու սխալը: Երկուսն էլ խիստ գրական հայերենի ներկայացուցիչներ էին: Ուղղակի դուրս շպրտվեցին:

Ինչ-որ տարօրինակ բաներ են կատարվում մեր բանակում: Երևանի աչքից հեռու մի զորամասում՝ Մեղրիի տարածաշրջանի Ագարակ համայնքում, զինվորները լքել են զորամասը: ՊՆ-ն չի թաքցնում, որ դա արդյունք է սպաների հետ ծանր հարաբերությունների: Այնուամենայնիվ, տեղի է ունեցել անթույլատրելին՝ զինվորները լքել են զորամասը:

Քաղաքապետը Երևանը խելքի բերելու իր պլաններում դեռ շատ դիմադրության կհանդիպի: Խնդիրն այն է, թե ինչ նպատակներ է իր առջև դրել նոր Հայաստանը, և ինչ նպատակներ՝ նրանք, որոնք ընդդիմանում են:

Կարելի էր լռել այն բանից հետո, երբ պարզվեց, որ հունգարական ծագումով ամերիկացի միլիարդատեր Ջորջ Սորոսի «Բաց հասարակության հիմնադրամներից» դրամաշնորհ է ստացել ագրեսիվ հակասորոսական Հայկ Բաբուխանյանը: Կարելի էր լռել՝ իմանալով, որ երկրի տնտեսական աճի ցուցանիշները հաշվելիս նախկինները չէին խորշում այնտեղ ներառել այդ հիմնադրամի դրամաշնորհներից գոյացած հարկերը:

Մարտի 1-ն անխուսափելի էր։ Անխուսափելի էին զոհերը։ Գիտեմ, որ դաժան է հնչելու, բայց Հայաստանը 10 տարի լճացման մեջ էր, և այդ լճացումը տեղից պետք էր շարժել։ Մարտի 1-ը եղավ դրա գինը։

Սերժ Սարգսյանի եղբոր՝ Ալեքսանդր Սարգսյանի նվիրաբերումները 1700 տարվա քրիստոնեություն ունեցող Հայաստանի նոր «ձեռքբերումներից» են: 20 տարի որտե՞ղ էր այս մարդը, ինչո՞ւ ոչինչ չէր «նվիրաբերում»: